Ik blijf nog even hier!!!!
Ik kan nog niet naar huis, want ik ben nog niet klaar met dit geweldige continent! Ik heb mijn vlucht dus met een paar maandjes verzet......tja dit had ik graag voor het ´echie´ opgeschreven...helaas voor mij, het einde van mijn superreis zit er bijna op! Heel dubbel allemaal, tuurlijk heb ik ook verschrikkelijk veel zin om iedereen weer te zien, bij te kletsenen vooral om weer op een kleedje te zitten in Sonsbeek en lekkere wijntjes te drinken....
Nu dus nog even heel erg genieten van mijn laatste dagen in Peru. De laatste weken weer veel gedaan en nu in een klein dorpje aan het strand bij Trujilio.
In het vorige verhaal vertelde ik al dat ik op weg ging naar Nazca om de wereldberoemde Nazcalijnen vanuit de lucht te gaan bekijken. De busreis was enorm lang, want de weg er naar toe was volledig bedekt door zand, geen doorkomen aan! Gelukkig kwamen we begin van de middag in Nazca aan (we hadden om 07.00 uurmoeten aankomen), maar diezelfde middag konden we gelukkignog mee met een vliegtuigje om de lijnen vanuit de lucht te zien.Net 2 weken geleden is wel een vliegtuigje neergestort, maar volgens mij dan het perfecte moment om een vlucht te maken, de kans is toch klein dat het nu weer zou gebeuren....Met z´n vijfen (inclusief piloot)ga je in een klein vliegtuigje om vervolgens een misselijkmakende vlucht te maken. Gelukkig had ik een reispil ingenomen, dus kon ik genieten van het uitzicht en inderdaad de verschillende tekeningen die je vanuit de lucht zo goed kan zien. Heel apart, hoe hebben ze dit gemaakt? Ik zag een spin, aap, vis, soort van marsmannetje? Ik moet toch meer over dit fenomeen gaan lezen!
De volgende dag zijn we met z´n vieren (ik, Kamila, Rose en Brad) naar Huacachina gegaan en hebben we ons in een heerlijk hostel met zwembad ingechecked. Huacachina ligt tenmidden van enorme zandduinen, overal waar je kijkt zie je bergen met zand. Het is net een oase in de woestijn, met een meertje en vele palmbomen. Dit is de ultime plek voor zandboarden en met een buggy door de duinen te sjeesen...helemaal te gek! We hebben het tegen de avond gedaan en dan zie je de zon ondergaan terwijl je keihard in een buggy over de duinen heen vliegt, joehoe! Het vakantiegevoel krijg je hier ook steeds meer, overdag luieren aan het zwembad en ´s avonds cocktails drinken....maar ik ben nog niet uitgereisd! De volgende bestemming zijn de Islas Ballestas, ook wel de poorman Galapagoseilanden genoemd. Om hier te komen hebben we weer met z´n vieren de bus gepakt naar Paracas (betekent zandstorm!). Een klein vissersdorpje dat een paar jaar geleden veel last heeft gehad van een tsunami en dit was ook nog goed te zien.Vanuit Paracas pak je de boot om naar de eilandjes (rotsblokken) te varen. We hebben enorm veel verschillende vogels en zeeleeuwen (wat kunnen die stinken!)gezien en her en der een verdwaalde pinquin. In de middag zijn we naar een de woestijn gegaan (hier komt het woord zandstorm dus vandaan), deze woestijn is ook deel van de Atacama woestijn, die in Chili begint. Het bijzondere van deze woestijn is dat het aan de zee ligt, het is dus niet super warm door de zeewind. Het is een woestijn, dus er is helemaal niks, alleen zand...er leeft hier helemaal niks!
Na al het zand van de afgelopen dagen werd het tijd voor wat meer gemak, op naar Lima! Atijd weer erg fijn om in een stad te komen waar alles bij de hand is. Prachtige stad met vele koloniale gebouwen en ook hier weer heerlijke restaurants.
Tja, en nu kan ik het niet ontkennen het eindevan mijn trip komt nu wel heel erg dichtbij, de laatste week wil ik nu echt even helemaal niks doen en Kamila en ik pakken de nachtbus naar Trujilio om vervolgens naar Huanchaco te gaan. Backpacken is hard werken (echt waar!) en hier moet ik toch ff van bijkomen voordat ik weer aan het Nederlandse leven begin. We hebben een heerlijk hotel gevonden en nu is het languit aan het zwembad vertoeven en een beetje aan de kleur werken. Helemaal niks doen, is toch moeilijk....dus we gaan een ochtendje naar Chan Chan, een oude stad van klei en als we het nog kunnen opbrengen om van onze strandstoelen op te staan, misschien ook nog naar een aantal piramides hier in de buurt.
Zaterdag begin ik aan mijn terugvlucht en zondagmiddag land ik weer op Schiphol. Ik heb het gevoel een jaar te zijn weggeweest ipv 3 maanden. Maar, zoals ik al zei, ik moet hier zeker weer terugkomen....heb in gedachte, alweer nieuwe plannen gemaakt...
Het alleen reizen is mij goed bevallen, ik heb zoveel leuke mensen ontmoet en echt alleen ben ik niet geweest. De dagen dat ik echt in mijn uppie heb gereisd, zijn op 1 hand te tellen. Ik heb ontzettend veel mooie dingen gezien en gedaan en alle landen waren zo verschillend van elkaar, maar allemaal even indrukwekkend. Soms heb ik wel iemand gemist die mij wat langer of beter kent, want je stelt jezelf wel constant opnieuw voor. Maar met name in het 2egedeelte van mijn reis, inBolivia en Peru, heb ik met mensen gereisd die ik tijdens de zoutvlakte heb ontmoet, dit maakte het reizen wel relaxder.
Als afsluiter wil ik jullie allemaal ontzettend bedanken voor alle leuke en lieve berichtjes en mailtjes die ik heb ontvangen! Dit heeft mij echt super goed gedaan, fijn om te weten dat jullie een klein beetje met mij hebben meegereisd. Helaas heb ik niet alles kunnen beantwoorden, maar ik hoop iedereen snel weer ´live´te spreken en bij te kletsen!
Hasta luego a Holanda!
Hola Peru!
Hola todos!
Na de fantastische stad La Paz te hebben verlaten ben ik samen met Kate en Joe, afgereisd naar Copacabana (helaas niet het strand in Rio, maar een klein dorp aan het lake Titicaca meer, hoogstgelegen meer van de wereld!) Copacabana zelf is een grappig klein dorpje voor een uurtje, dan heb je het wel gezien en wordt het een heel saai dorpje, ook had ik het idee Bolivia al te hebben verlaten, het werd allemaal wat toeristischer. Maar je gaat ook niet voor dit dorp, maar natuurlijk voor het prachtige meer! Op dit meer zijn een paar eilandjes en in het bijzonder Isla del Sol (klinkt lekker toch), op dit eiland tref je een aantal Inca sites aan. Helaas stelde deze Inca plekken niet echt veel voor, dit was mij al vaker opgevallen in Bolivia. Iedereen wil natuurlijk Inca overblijfselen zien en het is een enorme trekpleister als je alleen het woord Inca gebruikt. Maar het zou mij niet verbazen als men zelf ook een paar steentjes heeft neergelegd. Maar, ik mag niet zeuren, het eiland zelf en de uitzichten waren fantastisch en het is toch weer genieten! We hadden heerlijk weer, het eiland deed zijn naam eer aan!
De volgende dag zijn we met de bus de grens overgestoken naar Peru, mijn laatste land alweer voor deze 3 maanden! Gelukkig verliep alles gladjes, je stap je bus uit, haalt je stempel voor het verlaten van Bolivia en loopt de grens over en haalt je stempel voor Peru en vervolgens de bus weer in. Ik heb daarna afscheid genomen van Kate en Joe en ik ben naar Puno gegaan, ook een stadje aan het Lake Titicaca. Ik merkte wel meteen verschil, in Peru heeft men het een stukje beter dan Bolivia en is men ook (helaas) meer ingesteld op het toerisme. In Puno gaat iedereen met name naar de floating islands. Eilanden gemaakt van riet, waar men al jaren op leeft. Heel leuk om te zien, men verteld hoe ze daar leven, wonen, werkenen eten. Toch was ik een klein beetje teleurgesteld, hetwas zo ingesteld op de toeristen, men had allemaal zinnetjes en dansjesuit het hoofd geleerd...tja echt authentiek is het niet. Waarschijnlijk moet ik ook even wennen aan het land.
De volgende dag naar Cusco! Helaas is de Machu Pichu nog steeds niet open, maar het stadje zelf schijnt erg leuk te zijn en volgens mij is er voldoende meer te beleven. De weg er naartoe was erg indrukwekkend....de overstroming welke enkele weken hebben plaatsgevonden hier, waren nog duidelijk te zien. Hele dorpen waren door water en moderstromen weggevaagd, verschrikkelijk om te zien!! De hele bus was er stil van...ik dacht even waar ga ik naartoe...
In Cusco zelf merk je hier helemaal niks van, een prachtige stad met vele grote en mooie kerken, sfeervolle pleinen en geweldige restaurants en kroegjes! In Cusco kwam ik Kamila weer tegen en later ook nog vele anderen die ik nog uit Bolivia ken. Het werd een gezellig weekje! Zoals ik al zei is er genoeg te doen in Cusco en omgeving, ik heb veel (echte) Inca overblijfselen bezocht in de Sacred Valley. Echt fantastisch om te zien, wat een bijzondere cultuur is het toch geweest! Daar kunnen wij nog iets van leren!
Sinds ik in Bolivia en nu Peru ben heb ik zo heerlijk gegegeten (dit wil ik toch even met jullie delen). Dit had ik nooit verwacht, in Argentinie hebben ze wel geweldig vlees, maar weten niet hoe dit klaar te maken en van groente hebben ze nog nooit gehoord. Maar in Bolivia en Peru kunnen ze geweldig koken, voor erg weinig. Een speciale vermelding voor de chocoladetaarten en cheesecakes!
Na 6 dagen Cusco (zo gezellig was het), werd het tijd om door te reizen, helaas weer afscheid genomen van de andere reisgenoten. Samen met Kamila heb ik de nachtbus gepakt naar Arequipa. In Arequipa schijnt heerlijk de zon en is het zo´n 25 graden, daar zijn we wel aan toe! De afgelopen maand was het toch wat kouder, zo hoog in de Andes en nu kunnen de slippers weer aan! Arequipa staat ook op het Unesco World Heritage lijst, wat een prachtige stad met mooie gebouwen, kerken en vulkanen op de achtergrond,weer heel anders dan Cusco. Ook hier is de Inca cultuur nog aanwezig, ik ben naar een paar indrukwekende musea geweest en blijf mij verbazen over deze mooie en heftige cultuur. De Inca´s hebben maar een paar honderd jaar geleefd, maar zoveel moois achtergelaten en dit terwijl de spanjaarden destijds ook nog eens heel veel hebben vernield. In Peru zijn veel mummies gevonden (vooral kinderen die ooit zijn geofferd), waarvan sommige nog heel mooi intact, ook deze kan je hier bekijken...misschien een beetje luguber, maar erg interessant.
Gisteren ben ik naar Colca Canyon gegaan, 2 x dieper dan de Grand Canyon in Amerika. Heel erg vroeg moest ik mijn bed uit, om 2 uur! Maar het was het waard, heel vroeg in de ochtend kom je aan bij de Canyon en zie je de Condors vlak over je hoofd heen vliegen! Wat een prachtige gezicht, ook hier zie je veel bergdorpjes, vulkanen en dus ook hot springs en daar heb ik natuurlijk wel gebruik van gemaakt.
Morgen ga ik, samen met Kamila,naar Nazca om een vlucht te maken over de Nazca lijnen, vertel jullie er later meer over!
Hasta luego!
La Paz: wat een verrassing!
Bolivia, deel 2!
Na het carnaval avontuur in Oruro, ben ik met 3 Engelse en 1 rasechte Amerikaanse naar La Paz doorgereisd. Voor La Paz was ik wel een beetje huiverig, ik hoorde alleen maar vreselijke verhalen over deze stad: nepagenten die je overvallen, ontvoeringen, ontzettend veel pickpockets (sorry ben ff het Nederlandse woord vergeten, ik spreek de afgelopen weken alleen nog maar Engels en een paar woorden Spaans). Gelukkig heb ik dit niet zo ervaren, ik vind het een heerlijke stad! La Paz ligt in een dal op 4000 meter boven zeeniveau, ik heb gelukkig nergens meer last van, omdat ik de laatste 2 weken niet onder de 3000 meter meer ben geweest. Het enige is dat je snel buiten adem kan zijn, zeker met al die heuvels en trappen in de stad. Maar de sfeer en het weer zijn goed en de mensen zijn ontzettend aardig. Het doet mij soms denken aan Azie, op straat zie je heel veel kleine winkeltjes en stalletjes die alles verkopen wat je maar kan bedenken en vooral heel veel eten.
Ik heb een tour gedaan door de stad en de guide was heel gepassioneerd over zijn stad en dan word je dat vanzelf ook. We begonnen op El Alto, een stad net boven La Paz, dat pas sinds een kleine 25 jaar bestaat, maar waar al 1,5 miljoen meer mensen wonen dan La Paz. Je kan je voorstellen dat je vanaf deze stad een prachtig uitzicht hebt over het dal waarin La Paz ligt. De politie is nog niet echt goed georganiseerd in El Alto (of La Paz) en de mensen hebben het heft in eigen hand genomen. Als men een dief vangt, hangen ze een pop aan een lantaarnpaal, heel luguber. Als men zelf een dief vangt, is die dief niet blij, want wat de mensen dan doen......laten we zeggen, barbaars...maar het schijnt te helpen.....Daarna zijn we langzaam naar beneden gezakt en verschillende miradors (uitkijkjes) gezien en het belangrijkste plein, waar nog geen 7 jaar geleden, verschrikkelijke rellen waren toen de mensen in opstand kwamen tegen een toenmalige slechte president. De gaten van de kogels zaten nog in de gebouwen ter herinnering. Het was een indrukwekkende tour.
Verder heb ik heel veel winkeltjes bekeken en een paar kleine dingen gekocht (moet het nog een aantal weken meesjouwen en mijn rugzak is toch net te klein!) Ook ben ik naar het leukeCoca museum geweest, heel erg interessant om te zien hoe de cocabladeren de cultuur bepalen van Bolivia en hoe het westen dit natuurlijk weer probeerd te verpesten en er cocaine van maakt.
Om ook nog een beetje regenwoud te zien, ben ik samen met de Engelse Camilla en ras echte Amerikaanse (niet positief bedoeld) naar Coroico gegaan via de ¨worldst most dangerous road´. De 2 dames op de fiets, ik helaas met de bus...vanwege mijn knie...Een prachtige, maar lugubere weg waar jaarlijks nog vele gewonden en doden vallen...dit kan je zien aan de vele kruizen op de weg. Dat het nog steeds een gevaarlijke weg is bleek wel, tijdens de rit is een jongen van een andere groep is zo´n 600 meter naar beneden gevallen! Hij heeft het overleefd...maar vraag me niet hoe. En de Amerikaanse maakte ook een smak. Met haar zijn we naar een Boliviaanse ziekenhuis geweest (ook een belevenis), gelukkig had ze ¨alleen¨ haar arm en ribben gekneusd. Dat was een heftig dagje! O, ja, tussendoor ook nog naar een soort van opvang van verlaten aapjes geweest, zo schattig!
Coroico maakte gelukkig heel veel goed, een heerlijk rustig dorpje middenin de jungle! We hadden een hotel genomen met de naam Bella Vista. Nou dat was het zeker, wat een uitzicht, beste uitzicht wat ik tot nu toe heb gehad (naast Bariloche)! We keken uit op het regenwoud en zagen vele roof- en andere vogels en vlinders vlak onder ons raam vliegen! Samen met Camilla heb ik nog een wandeling gemaakt van 6 km (het gaat steeds beter met mijn knie
De weg terug naar La Paz was ook avontuur, met een minibus zijn we weer naar 4000 meter gestegen, over een nieuw weg weliswaar, maar net zo eng. Misschien wel enger, want onze chauffeur had volgens mij zijn rijbewijs gekocht....en volgens mij was hij al heel lang aan het werk, of misschien wel dronken? Vaak reed hij op de verkeerde helft van de weg en pas op het allerlaatste moment met tegemoet komend verkeer, naar de andere kant. Het was zelfs zo erg, dat we hem in slaap zagen vallen!! Natuurlijk wij allemaal hard schreeuwen en hem maar constant vragen stellen over wat me maar konden bedenken en in het spaans konden zeggen. Ik heb een aantal schietgebedjes gedaan....er zaten ook een aantal bolivianen in de bus, maar die sliepen overal gewoon doorheen, zulk rijgedrag is hier natuurlijk gewoon normaal, haha.
Nu ben ik dus weer in La Paz en omdat het zo´n fijne stad is en ik nog lang niet alles had gezien, heb ik er nog een dagje aan vastgeplakt. Morgen ga ik naar Lake Titicaca met een Engels stel wat ik tijdens de trip door de zoutvlakte heb ontmoet. Camilla ga ik zeker ook nog ontmoeten, de Amerikaanse gaat terug naar volgens haar, het beste land van de wereld, tja Amerika dus.
Ik heb het gevoel dat ik heel veel ben vergeten op te schrijven, maar dat komt dan later nog wel!
Hasta pronto!
Bolivia, Salar de Uyuni!
Hola!
Het is weer hoognodig tijd voor een nieuwe update! Ondertussen heb ik alweer heel wat kilometers afgelegd zowel in de breedte als in de hoogte.
Op 13 februari ben ik begonnen aan een driedaagse 4wd trip door de zoutvlakten van Bolivia, de Salar de Uyuni. Nou, dat was weer een hoogtepunt in mijn reis door Zuid Amerika! Met een gezellige, internationalegroep mensen in een 4wd en volgens mij, één van de mooiste stukjes natuur zien en beleven van de wereld! De eerste dag zagen we meteen eindeloze woestijn, prachtige helder wittemeren met flamingo´s, kwamen de lama´s onderweg tegen en stegen meteen naar 5000 meter boven zeeniveau om geisers te zien. Ook hebben we nog even in een natural pool gelegen, heerlijk warm en zacht water. Daarna naar onze eenvoudige refugio op 4100 meter om bij te komen van al dat moois, maar vooral om te wennen aan de hoogte. Een aantal van de groep waren flink ziek van de hoogte, ik had gelukkig alleen last van een beetje hoofdpijn. Ik heb flink wat cocabladeren gekauwd tegen hoogteziekte en dat werkte goed! Het smaakt wel heel bitter en je wordt er vooral heel wakker van, maar het helpt! De volgende dag was weer indrukwekkend, wegingen als eerste naar een rood meer met ontzettend veel flamingo´s. Het was ook nog eens super helder weer, we konden hier gewoon niet wegkomen, zo mooi en we bleven maar plaatjes schieten. Heel grappig om al die flamingo´s van zo dichtbij te zien, ze kwetteren de hele tijd en af en toe hebben ze een soort van bijeenkomsten en lopen dan met elkaar heen en weer te waggelen. Daarna zijn we doorgereden naar een volgende woestijn met veel rotsen in allerlei vorm en de bergen om ons heen met allerlei kleuren, groen, rood, bruin, zwart, geel, etc. Ook dit is weer zo indrukwekkend, wat voel je je dan klein. Vervolgens weer naar een geel/wit meer met nog meer flamingo´s, en dit verveelde nog steeds niet!
´S Avonds sliepen we in een piepklein dorpje in een zouthotel. Eindelijk zagen we dan mensen en het was carnaval, dus de Bolivianen waren vooral heel dronken. Dit was heel grappig om mee te maken, net als bij ons, een optocht met veel hoempapa muziek (had ik niet verwacht) en nog meer drank (had ik wel verwacht).
De laatste dag van de tocht hebben we de enorm witte zoutvalkte bezocht! Echt super indrukwekkend en ik was erg blij met mijn donkere nieuwe zonnenbril! Nou, ja bekijk de foto´s maar (als het lukt om ze up te loaden), niet te beschrijven en de foto´s doen eigenlijk ook niet eens goed recht aan het landschap. Het is net sneeuw, maar toch ook weer niet, heel plat, niet glad en gewoon heel bijzonder. We zijn ook nog naar een eilandje geweest middenin de zoutvlakte met enorme grote cactussen. De tour eindigde bij een cementery van oudelocomotieven uit ongeveer 1910.
Het plaatsje Uyuni, waar detour stopte, was niet echt veel te beleven. Ik wilde graag doorreizen naar Sucre, maar helaas de komende 2 dagen gingen er geen bussen i.v.m. de carnaval. Dit was wel even balen, met een aantal van de groep besloten we om dan maar door te reizen naar Oruro en daar nog de laatste dag van het carnaval mee te pakken.Het enige vervoermiddel dat ging was de trein en dat leek ons een goed plan, want de wegen in Bolivia zijn vaak niet geasfalteerd en de buschauffeurs hebben hun rijbewijs vaak gekocht...
De trein ging om half 1 s nachts en om half 12 s nachts konden we pas kaartjes kopen, want het station was gesloten. Gelukkig hadden we met z´n allen net de laatste tickets voor de 1e klas (voor minder wil je hier niet reizen). Maar ja, we hadden het kunnen weten, het was tenslotte carnaval....Wij waren natuurlijk op tijd in de nog donkere trein en konden met onze zaklampen de zitplekken vinden, maar de machinist kwam pas 4 uur later opdagen....hij was nog aan het carnavallen...
De volgende dag, begin van de middag kwamen we aan in Oruro, bekend om zijn carnaval! We vonden met z´n allen een superrelaxed hotel en zo goedkoop vergeleken met Chili of Argentinie, echt even heerlijk bijkomen! Daarna snel naar buiten om de carnavalsfeer te proeven....nou dat hebben we geweten! De laatste dag van de carnaval is het traditie dat iedereen wordt nat gespoten/gegooid met waterpistooltjes (nee, eerder pistolen), ballonnen gevuld met water of methele emmers water gelijk....even was dit leuk, we hadden zelf ook ballonnen met water gekocht. Maar wij, gringo´s, waren natuurlijk een opvallebnd doelwit....die ballonnen werden wel heel erg hard naar ons gesmeten (ook naar het hoofd!) en de Bolivianen stonden op trucks en smeten emmers water tegelijk naar ons....we werden gewoon aangevallen! Kledernat en vol blauwe plekken zijn we naar het hotel teruggevlucht en durfde uiteindelijk niet meer naar buiten. ´s Avonds nog wel een taxi gepakt, we moeten toch eten....
Gelukkig was het de volgende dag totaal anders en bleek Oruro toch wel een leuk stadje te zijn met ook hele vriendelijke mensen, haha.
Hasta luego Argentina y Chile!
Hola todo!
Inmiddels heb ik Argentinie verlaten en heb vandaag mijn laatste dag in Chili! In Argentinie heb ik mijn laatste dagen versleten in Salta. Salta is een ontzettende leuke stad, maar doet heel dorps aan. Ik heb daar erg gezellige dagen gehad, wederom een super leuk hostel met nog gezelligere mensen. De eerste dag vooral het stadje bekeken en lekker terrasjes gepakt en in het park gelegen met 3 Aussies. Met een kabelkar naar boven geweest en de stad vanuit de lucht bekeken. Het was onzettend heet en vochtig in Salta, dus eigenlijk kan je er niks anders doen dan rondhangen! ´s Avonds was er een tango voorstelling op de plaza en daarna zijn we naar een typisch Salta(nees?) restaurant gegaan, met lokale maaltijden enheerlijke gitaarmuziek. Een zwitser had dit adres gekregen van een oude Argentijn en het was fantastisch en veel gelachen. De volgende dag had ik het plan om eindelijk dan eens te gaan paardrijden in Argentinie, want dat moet je tenslotte een keer hier hebben gedaan....helaas mijn knie is nog steeds niet goed en het gaat gewoon niet, snik! Gelukkig was er genoeg te beleven in de stad, een soort dag van de caucho´s met veel hoge politieke piefen. De caucho´s waren op paarden, dus nog een beetje dat pampa gevoel. Zoals ik al schreef, het is hier erg hot en ´s middags weer rondgehangen met een leuke club backpackers. Dat rondhangen is uitgevonden in Salta en weer ernorm gelachen, vooral Pete de Ier, maakt deene grap na de anderen.
De volgende dag ben ik dan toch maar iets gaan doen en heb een trip geboekt naar Cafayete om nog meer wijn te proeven (heel vervelend) maar ook voor de omgeving ernaartoe. Het is net of ik in het westen van de USA ben, super mooi! Het is wel een beetje een bejaarde toer, maar ja, ik moet wel, met mijn knie kan ik gewoon niet hiken en hier blijf ik maar tegenaan lopen.....s´Avonds de beste steak ooit gegeten, we proosten regelmatig om de Argentijnse koeien! Goed afscheid van Argentina!
Ik ga onderweg naar, voor de laatste keer, naar Chili. Nog 1 keer lang wachten bij de douane tussen deze landen. Ik ben momenteel in een constante twijfel of ik wel naar Bolivia ga, ik hoor zoveel wisselende verhalen. Teneerste heb ik toch wel last van mijn knie, vooral bij lange busritten en kan dus niet hiken. Daarnaast schijnt het er ook enorm te regenen, erger dan ooit tevoren! Ook is het in Peru ook niet veel beter, zoals jullie misschien wel hebben gehoord is de omgeving van de Machu Pichu overstroomd, er zijn evacuaties geweest en zelfs doden gevallen. Waarschijnlijk is de MP gesloten tot eind maart.....Ik besluit om eerst maar naar San Pedro de Atacama te gaan en daar af te wachten wat ik hoor over Bolivia, want daar zijn veel mensen die er waarschijnlijk net vandaan komen.
Al snel ontmoet ik al backpackers die net uit Bolivia komen....niksaan de hand dus! Ik zie foto´s , hoor verhalen enben verkocht! Ik moet gewoon gaan, ik kan dit niet missen!De beslissing is genomen, ik ga! Maar eerst nog San Pedro de Atacamaontdekken. Een super klein en schattig dorpje midden in de woestijn. Ook hier weer lekker warm, gelukkig is het een droge warmte. Ik boek natuurlijk een tour door de woestijn, Valle de la Luna. Wow, echt een woestijn, heel bijzonder om daar rond te lopen, eris helemaal niks....behalve heel veel zand, zand en rotsen....maar zo mooi!Af en toe, laat ik de groep doorlopen en dan ben ik even helemaal alleen in deze oneindige leegte, heel bijzonder.
Gelukkig zijn in SanPedro ook weer een aantal leuke backpackers en vooral met Roberto uit Brasil verken ik het dorpje.
San Pedro ligt 2500 meterboven het zeeniveau...en vanaf nu ga ik alleen maar stijgen...geen alcohol meer voor mij...Morgen stap ik voor 3 dagen in een 4WD en ga naar Bolivia, de Salar de Uyuni in en kom zeker boven de 4200 meter!
Vandaag dus mijn afscheid in Chili, wat een gaaf land is dit! Ik wou dat ik hier meer van had bekeken, het landschap is hier zo wisselend en mooi en de mensen zo aardig. Drink straks nog maar een pisco sour, Chili heeft mijn hart gestolen!
Nu op naar het volgende deel van mijn avontuur!
Hasta luego a Bolivia!
Van Chili terug naar Argentinie
Hola Chicos,
Valparaiso was heeeeerlijk!! Wat een fijn stadje, vooral de wijk waarin ik zat (Conception Allegre), wat een goed hostel, gezellige mensen en het eten was fantastisch! Na een hele lange busrit, weer 4 uur moeten wachten bij de grens, kwam ik aan in mijn hostel. Super relaxed hostel en een keer geen stapelbedden! Meteen kwam ik een kamergenootje tegen, de 70 jarige charmante Gunther uit Amerika. Backpackers kom je van alle leeftijden tegen. Samen zijn we een hapje gaan eten en wat ben ik blij weer even terug te zijn in Chili, want het eten is hier stukken beter dan in Argentinie. In Chili gebruiken ze tenminste zout, peper en kruiden.
De volgende dag de wijk gaan verkennen, heel veel gekleurde huisjes, veel bloemen, hele stijle straaten en veel kunst op de muren (geen grafitti). De sfeer in de wijk is heel relaxed. Onderweg krijg ik nog politiebegeleiding, ze lopen gewoon met mij mee en wijzen mij op de mooiste miradors (uitkijkjes). Heel grappig, ik kom ze later nog vaker tegen. Tegen lunchtijd kom ik nog weer wat Engelsen tegen die ik uit de bus ken en samen gaan we lunchen. Eind van de dag ben ik naar de haven gegaan en ben in een volgepakt bootje door de haven gevaren. ´S avonds weer heerlijk vis gegegeten met een gezellig internationaal groepje, Oost Duiste Angela, uit Canada: Annie (het hondenvrouwtje, zij heeft hondenvoer bij zich heeft en later geven we de straathonden te eten), De Amerikaan-Duitser Gunther en de Amerikaan Chris (die Obama heeft geinterviewd tijdens de verkiezingen).
De volgende dag is het in de ochtend zwaar bewolkt! en dit zou mijn stranddagje worden! Bekijk de weersvoorspellingen en die zien er niet goed uit, besluit om over 2 dagen de bus terug te boeken naar Argentinie..hier krijg ik spijt van, geloof nooit de weersvoorspellingen! Gelukkig klaart het inde middag helemaal op en kan ik een middagje met mijn voeten in het zand. ´S avonds komen oude bekenden York en Carolina, weer helemaal leuk! De volgende dagis het tijd om ook de Chileense wijnen teproeven, wat een leven! Later ga ik nog naar het huis van een bekende Chileense dichter en held en geniet van de mooie kustlijn.Ik baal verschrikkelijk dat ik de bus heb geboekt, ik wil niet weg!!!
Tja, donderdag begin ik aan mijn lange busrit, eerst naar Mendoza en daarna overstappen naar Cordoba (wilde eigenlijk meteen naar Salta, maaris een hele krappe aansluiting, dus besluit ik om Cordoba maar mee tepakken, ik ben hier tenslotte nu toch). Vrijdagochtend kom ik aan in Cordoba en check meteen in bij mijn hostel. Ikheb de dorm helemaal voor mijzelf en een hele schone badkamer, ook al voor mijzelf. Ja, dit is genieten!! Dit is pure luxe voor een backpacker en voor het eerste keer in 5 weken een eigen en schone badkamer! Eindelijk kanik bijslapen, geen snurkende en stinkendekamergenotenen niet midden in de nacht wakker worden van een dronken kamergenoot die me op mijn billen slaat
Cordoba is een mooie stad, waar ook veel oude gebouwen, pleinenen kerken staan die ook tot het UNESCO world heritage behoren. Ik besluit om, heel toeristisch, een stadstour te doen met een dubbeldekker. Daarna 5 prachtige kerken bekeken en 2 musea, pfff nu ben ik er wel klaar mee. Ik besluit de nauwewinkelstraat inte lopen, alleen maar Argentijnen hier. (By the way: De Argentijnen zijn dol op zoet, ze eten heel veel dulce de leche, een soortchocolade-caramel spread,maar heel erg zoet. Dit doen ze in alles koekjes, taarten, ijsen op brood.)
De straat is wel ergsmal en ik zie iedereen ijsjes eten, daar krijg je trek van (in Bariloche was het ijs ook zo lekker), ik haal ook een ijsje, 2 enorme bollen voor 50 cent. Lekker naareen plein en genieten van mijn ijsje, dan kauw ik op een stuk steen...gewoon dooreten...danzitten er allemaal mieren in, gatver! Ik vlucht snel één van de vele kerken in om een schietgebedje te doen...het helpt... ik word niet ziek.
Beetje klaar met Cordoba nu, loop ik een enorme shoppingcentre in, het lijkt wel of ik in Kuala Lumpur of Singapore ben...een super modern groot winkelcentrum...met heel veel dure winkels, bioscopen eneen foodcourt!
Vandaag ga ik nog een beetje rondhangen, wat pleintjes bekijken, terrasje pakken in de zon, het leven is zwaar....vanavond vertrek ik naar mijn laatste stop in Argentinie, Salta.
Hasta luego!
Naar warmere oorden
Hola amigos!
Het is weer tijd voor een update!
De laatste keer dat ik schreef, stond ik op het punt om op de ferry te stappen naar Puerto Montt, Chili. Bij een ferry, moet je dus ook echt denken aan ferry, daar zit niks van luxe aan. Met z´n allen eten, doe je in een mensa, slapen doe je in een hok van 3 bij 3 en wel met z´n vieren dan. Helaas geen zwembad op het dek, haha. Maar wel super gezellig! De eerste 1,5 dagen hebben we alleen maar regen gehad, dus heel veel spelletjes gespeeld, chips gegetenen wodka gedronken. Het kanaal waar we doorheen gingen, was wel heel mooi, zelfs door de regen heen. Heel mysterieus met mist en al die rotsachtige eilandjes achter elkaar. Helaas waaide het te hard om een eilandje te bezoeken. We vaarden ook nog langs een enorme gletsjer, waar de bemanningijsvanaf ging halen voor onze wodka. Want dat kan hier allemaal, je kan gewoon uit de meren en watervallen drinken! Na 1,5 dag begon eindelijk de zon door te wolken te breken en konden we eindelijk naar buiten.
Het gebied was super mooi en veel vulkanen gezien met witte bergtoppen. Een aantal keren hebben we zelfs walvissen gespot en de staart van een orka....ook de dolfijnen sprongen regelmatig om ons heen. Gelukkig ben ik niet zeeziek geworden, die pillen hielpen heel goed! Na 3 volle dagen kwamen we aan Puerto Montt en daar heb ik afscheid genomen van mijn reisgenootjes, even slikken hoor, want het was wel erg gezellig. Maar ja, dat hoort bij het reizen. Ik heb meteen de bus gepakt naar Bariloche, terug naar Argentina!
Bariloche is net klein Zwitserland, zelfde huizen, heel veel meren en de besneeuwde bergtoppen blijven mooi, o, jaen heel veel chocola! En de temperatuur was heerlijk, 28 graden met een klein verkoelend windje! Na al die kou, wind en regen in Patagonie, was ik hier echt wel aan toe! Ik zat ook in een super leuk en gezellighostel, in een hele lelijke flat, maar met een uitzicht! Heel grappig, ik lig al in mijn bedje en hoor plotseling een bekende stem....zit Marije hier toevallig ook! Dat is meteen weer gezellig! In dit hostel zaten nog meer bekenden die ik regelmatig tegenkom,Duitse York en Carolina en Franse Julian zaten ook op de ferry.Dus een paar avonden hier gezellig met z´n alle gekookt en heerlijk gegeten (krijg soms toch een beetje genoeg van steeds uit eten gaan).
In Bariloche heb ikvooral in het stadje rondgelopen, bij een meertje gelegen, gekajakt en met wat reisgenootjes (Met York en Carolina en een hele slimme Nederlander Lucas)een autootje gehuurd en rondgereden langs het 7 meren gebied. En ik heb de broer van Maxima een hand gegeven!! Lekker ding trouwens
De volgendeochtend in Medoza aangekomen, het is hier heeeeeet!!!! Wel 40graden!!!! Gelukkighebben ze hier veel parken, gezellige terrasjesen aan de brede lanen veel bomen gepland. In Mendoza heeft Marije gelukkig al een hostel geboekt voor mij, zij was hier al een dag eerder aangekomen. Het is hier moeilijk om een goed hostel te vinden en wij zitten hier in een echt party hostel...tja nu merk ik toch wel dat ik iets ouder begin te worden.....dit hoeft voor mij niet zo. Het is er ook vies en veel lawaai...gelukkig zitten weer niet de hele dag! Mendoza staat bekend om zijn wijnen, dus heb ik hier met de jollige Duitse Anne, Italiaanse kok Luca en Marije een fietstocht gemaakt langs de verschillende wijngaarden..hik...op het laatst was het moeilijk terugfietsen...maar wel super gezellig. ´s Avonds een echte asado (bbq) gehad in het hostel en eindelijk een keer geen doorbakken vlees gehad. York en Carolina zijn ook in Mendoza en de laatste dag drinken we gezellig nog samen een drankje. York en Carolina kom ik waarschijnlijk wel weer tegen in Chili, want daar ga ik weer naar terug. En van Marije neem ik nu echt afscheid, zij gaat richting Cordoba en is over 2 weekjes alweer in NL.
Zondag heb ik de bus gepakt naar Valparaiso, Chili. Dit stadje heeft de UNESCO world heritage status. Dit is een prachtig mooie rit dwars door de Andesgebergte. In dit gebied is ook ooit 7 years in Tibet opgenomen. Ik kijk mijn ogen dus uit onderweg! Ook hier bij de grens weer lang wachten, nu wel 4 uur! Pfff! Ik vul mijn paspoort wel met veel stempels van Argentinie en Chili.
In Valparaiso ga ik lekker rustig aan doen, beetje rondhangen, lekker eten, ook de Chileense wijntjes moeten natuurlijk worden geproefd en ik hoop nog een dagje strand te pakken. York en Carolina komen waarschijnlijk ook nog hier naartoe, ik vermaak me wel!
Hasta luego!
Patagonia: que lindo!!!
Hola todos!
Ik zit alweer bijna 1,5 week in Patagonie en wat is het hier mooi! Ondanks dat het weer soms erg onstuimig kan zijn, de ene keer heerlijk zonnetje, de andere keer wordt je omver geblazen of tot op het bot natgeregend, maar de zon komt altijd weer om je op te drogen. Het is een heel verhaal geworden, maar ja, heb ook heel wat beleefd.
Ushuaia
Op 9 januari ben ik naar Ushuaia gevlogen, en fin del mundo! Wow, wat is het hier mooi, het dorpje ligt temidden van prachtige besneeuwde bergtoppen en aan het Beagle kanaal.Het weer viel ook erg mee, rond de 10 graden, maar met het zonnetje erbij, genieten dus. Beetje wintersportsfeertje. Mijn hostel lag helemaal bovenop een heuvel, dus het uitzicht over het dorp was ook nog eens fantastisch! Ik kon ook meteen goed mijn beenspieren trainen met naar boven lopen..Het hostel was ook gezellig en voor mij de eerste keer in een dorm slapen! Viel gelukkig heel erg mee, bedden zijn goed en met wat oordopjes hoorde ik mijn bovenbuurman gelukkig niet meer snurken.
Na aankomst heb ik meteen een boottocht voor die middag over het Beaglekanaal geregeld, moet mijzelf natuurlijk wel een beetje bezighouden. Ik blijf in herhaling vallen, maar echt, dit was zo ´n mooie tocht. Over het water en de bergen er omheen, veel vogels, luie zeeleeuwen en schattige pinquins!
De volgende dag ben ik met mijn 3 nieuwe Argentijnse amigas in het nationale park een hike gaan maken van ongeveer 15 km langs helderblauwe meren en sprookjesachtige bossen.Op de weg terug, ontmoette ik in de bus een Nederlandse, Marije. Zij is ook net begonnen met haar reis en gaat 5 weken door Argentinie reizen. Toevallig gaat zij ook richting Calafate en wil, net als ik, in Torres del Paine in Chili een hike maken. We spreken af elkaar in El Calafate weer te ontmoeten en een stuk samen te reizen, zo makkelijk gaat dat en is een stuk gezelliger. ´s avonds ontmoet ik in de hostel 3 sympathieke Belgen en Engelse en ga met hun een lekkere steak eten, het is hun laatste dag hier en zij gaan alweer snel richting Belgie, het wordt een super leuke avond! Met de Engelse Jane spreek ik de volgende dag af, zij reist ook 3 maanden alleen en heeft er al 1 maand opzitten, zij kan mij nog wat goede tips geven.
Ik heb nog geprobeerd om dat schip te enteren naar Antartica, maar dat was helaas toch een te grote aanslag op mijn budget
El Calafate
Dit dorpje is volgens mij voor de toeristen gebouwd, niet gek want vlakbij is de Perito Moreno glaciar (gletsjer). Dus hier moet ik ook naar toe! Ook hier heb ik weer een hike gemaakt langs de gletsjer, heel gaaf want in het water zie je de losgeraakte ijsschotsen (toch een beetje Antartica gevoel, ahum). Daarna nog vlak langs de glacier gelopen en met een bootje langs gevaren, wat veel verschillende kleuren blauw zijn er toch in zo ´n gletsjer ! Ook hier weer een leuke hostel. Het leuke van zo reizen is toch wel dat je maar mensen blijft ontmoeten van verschillende nationaliteiten en hele leuke gesprekken hebt. Zo ontmoet ik nu weer hele lollige Engelsen en Australiers, die ik later in de reis nog een aantal keren tegenkom.
Puerto Natales, Chili!
Met Marije reis ik op 12 januari door naar Chili met de bus. Wat een tocht! 5 uur zou de bustocht duren, alleen hier waren de tussenstops niet in meegerekend, eerst met z´n allen in de rij bij de Argentijnse grens om een stempel te halen dat je het land verlaat, vervolgens weer allemaal uit de bus bij de Chileense grens om weer een stempel te halen en de bagage eruit en allemaal moet dit worden gechecked! The South American way! Uiteindelijk komen uitgehongerd aan in Puerto Natales! Na een heerlijk lunch met bruin brood!, ik heb tot nu toe alleen maar wit brood gehad. Meteen onze trip naar Torres del Paine geregeld, 4 dagen lopen en 3 overnachtingen in verschillende refugios in het park, daarnaast ook slaapzakken en regenbroeken! geregeld, die gaan ons nog goed van pas komen! P. Natales is een grappig dorpje, veel toeristen, maar heeft nog wel z´n charme behouden. By the way, we hadden hier een fantastische B&B Amerindia, echt een aanrader en het rook er zo lekker ! Wat een verademing, want echt die dorms kunnen soms behoorlijk stinken als je daar met 6 tot 8 man ligt te meuren!
Torres del Paine
Letterlijk en figuurlijk wordt dit een trip met een aantal diepe dalen, maar ook vele hoge pieken! Op 13 januari rond 12 uur aangekomen, spullen gedropt in de refugio en meteen aan de hike begonnen naar de ´beroemde´ torres! Dit betekend een flinke hike van 5 uur naar boven en 3 uur naar beneden. Het was hard werken, best steil en af en toe flinke rukwinden, maar het was het waard! Wat een uitzicht op de 3 torres met een prachtig witachtig blauw meer. Uitgeput, maar voldaan komen we rond 20.00 uur terug in de refugio en kunnen meteen aanschuiven bij een heerlijke maaltijd, wat smaakte dat goed! Daarna meteen uitgeput het bed in!
De volgende dag moet een makkelijke hike worden, wat heuvelachtig en langs een meer. Het weer is zonnig, waait alleen een beetje. Nou, laat dat beetje maar zitten, soms is het gewoon storm! Maar ja, iedereen gaat, dus wij ook. Dit is dus zo´n diep dal! We moeten verschillende beekjes oversteken, maar door de harde wind zijn dit dus enorme watervallen geworden! Gelukkig zijn er meerdere hikers en natuurlijk helpen we elkaar allemaal bij het zoeken naar een oversteek en uiteindelijk naar de overkant. Af en toe moet je jezelf gewoon laten vallen, anders wordt je omvergeblazen. Dit gebeurd dus nogal eens en mijn zonnenbril wordt met de wind weggeblazen. Maar ja, dan komen we bij een waterval die wel erg groot en breed is met weinig mogelijkheden om de overkant te halen. Spingend over de gladde rotsblokken, maak ik een glijer...en ja hoor, ik lig in het koude stromende water! Gelukkig trekt een sterke Amerikaan mij er snel uit ...maar ja, lekker nat en het ergste, mijn fototoestel dus ook! Balen!!! Heb dus verder geen foto´s meer kunnen maken van dit geweldige park! Maar goed, alles komt in drieen.... Dat ik doorweekt was, maakte uiteindelijk niet uit. Vervolgens komt de regen met bakken water tegelijk uit de hemel vallen. Je kon geen hand meer voor ogen zien en met die rukwinden erbij, maakt het ook extra leuk...Uiteindelijk komt iedereen compleet doorweekt aan in de refugio. Dus alle tassen worden uitgepakt, en werkelijk alles is doorweekt! Je kan je voorstellen hoe het er binnen uitziet, aan elke spijker hangen kleren te drogen, het is binnen 1 grote waslijn. Het gevoel van samenhorigheid is hierdoor wel heel groot en uiteindelijk eindigd de dag dus heel erg gezellig en aan lange tafels verteld iedereen zijn ergste verhalen, haha. Mijn waterval verhaal doet het goed
Op de derde dag begin ik het toch wel een beetje te voelen in mijn benen. Maar het weer is nu het tegenovergestelde, zon schijnt en blauwe lucht ! We gaan op pad met de Braziliaanse Ricardo en Italiaanse Cynthia. Zo is het wel leuk! Wow, wow, wow, wat is het hier mooi, zo te lopen tussen de bergen en verschillende kleuren blauw van de meren. Wat een verschil met de dag ervoor! Ik hoop foto´s te krijgen van de anderen, maar dit is niet vast te leggen. We eindigen die dag bij regfugio Pain Grande, een grote refugio met veel mensen en leuke bar. Wat smaakt die Chileense wijn lekker! De volgende dag zijn bij een aantal mensen de schoenen gestolen en ook een aantal fototoestelen. Dat is balen, een aantal mensen kunnen dus niet verder lopen en moeten terug...Gelukkig heb ik alles nog!
We besluiten genoeg te hebben gewandeld en pakken de ferry terug om weer terug te keren naar ons heerlijke B&B in Puerto Natales. Hier scheiden de wegen tussen mij en Marije. Marije gaat terug naar El Calafate, ze heeft daar een vlucht geboekt. Waarschijnlijk zien we elkaar in Bariloche of Mendoza nog wel.
Vanavond stap ik op een 4 daagse tocht met een ferry van Puerto Natales naar Puerto Montt, ik blijf dus nog even Chili! De ferry gaat langs een gletsjer, fjorden en de vele eilandjes die Chili rijk is. Ik heb van veel mensen gehoord dat het te gek is. Ik heb er zin in, heb de pillen tegen zeeziekte al ingeslagen! Ook heb ik al een heel leuk Duits stel ontmoet die ook de boot nemen, gezellig wordt het dus!
Tot de volgende keer en iedereen bedankt voor de leuke reacties, dat is zo leuk om te lezen!!!
Besos!