Bolivia, deel 2!

Na het carnaval avontuur in Oruro, ben ik met 3 Engelse en 1 rasechte Amerikaanse naar La Paz doorgereisd. Voor La Paz was ik wel een beetje huiverig, ik hoorde alleen maar vreselijke verhalen over deze stad: nepagenten die je overvallen, ontvoeringen, ontzettend veel pickpockets (sorry ben ff het Nederlandse woord vergeten, ik spreek de afgelopen weken alleen nog maar Engels en een paar woorden Spaans). Gelukkig heb ik dit niet zo ervaren, ik vind het een heerlijke stad! La Paz ligt in een dal op 4000 meter boven zeeniveau, ik heb gelukkig nergens meer last van, omdat ik de laatste 2 weken niet onder de 3000 meter meer ben geweest. Het enige is dat je snel buiten adem kan zijn, zeker met al die heuvels en trappen in de stad. Maar de sfeer en het weer zijn goed en de mensen zijn ontzettend aardig. Het doet mij soms denken aan Azie, op straat zie je heel veel kleine winkeltjes en stalletjes die alles verkopen wat je maar kan bedenken en vooral heel veel eten.

Ik heb een tour gedaan door de stad en de guide was heel gepassioneerd over zijn stad en dan word je dat vanzelf ook. We begonnen op El Alto, een stad net boven La Paz, dat pas sinds een kleine 25 jaar bestaat, maar waar al 1,5 miljoen meer mensen wonen dan La Paz. Je kan je voorstellen dat je vanaf deze stad een prachtig uitzicht hebt over het dal waarin La Paz ligt. De politie is nog niet echt goed georganiseerd in El Alto (of La Paz) en de mensen hebben het heft in eigen hand genomen. Als men een dief vangt, hangen ze een pop aan een lantaarnpaal, heel luguber. Als men zelf een dief vangt, is die dief niet blij, want wat de mensen dan doen......laten we zeggen, barbaars...maar het schijnt te helpen.....Daarna zijn we langzaam naar beneden gezakt en verschillende miradors (uitkijkjes) gezien en het belangrijkste plein, waar nog geen 7 jaar geleden, verschrikkelijke rellen waren toen de mensen in opstand kwamen tegen een toenmalige slechte president. De gaten van de kogels zaten nog in de gebouwen ter herinnering. Het was een indrukwekkende tour.

Verder heb ik heel veel winkeltjes bekeken en een paar kleine dingen gekocht (moet het nog een aantal weken meesjouwen en mijn rugzak is toch net te klein!) Ook ben ik naar het leukeCoca museum geweest, heel erg interessant om te zien hoe de cocabladeren de cultuur bepalen van Bolivia en hoe het westen dit natuurlijk weer probeerd te verpesten en er cocaine van maakt.

Om ook nog een beetje regenwoud te zien, ben ik samen met de Engelse Camilla en ras echte Amerikaanse (niet positief bedoeld) naar Coroico gegaan via de ¨worldst most dangerous road´. De 2 dames op de fiets, ik helaas met de bus...vanwege mijn knie...Een prachtige, maar lugubere weg waar jaarlijks nog vele gewonden en doden vallen...dit kan je zien aan de vele kruizen op de weg. Dat het nog steeds een gevaarlijke weg is bleek wel, tijdens de rit is een jongen van een andere groep is zo´n 600 meter naar beneden gevallen! Hij heeft het overleefd...maar vraag me niet hoe. En de Amerikaanse maakte ook een smak. Met haar zijn we naar een Boliviaanse ziekenhuis geweest (ook een belevenis), gelukkig had ze ¨alleen¨ haar arm en ribben gekneusd. Dat was een heftig dagje! O, ja, tussendoor ook nog naar een soort van opvang van verlaten aapjes geweest, zo schattig!

Coroico maakte gelukkig heel veel goed, een heerlijk rustig dorpje middenin de jungle! We hadden een hotel genomen met de naam Bella Vista. Nou dat was het zeker, wat een uitzicht, beste uitzicht wat ik tot nu toe heb gehad (naast Bariloche)! We keken uit op het regenwoud en zagen vele roof- en andere vogels en vlinders vlak onder ons raam vliegen! Samen met Camilla heb ik nog een wandeling gemaakt van 6 km (het gaat steeds beter met mijn knie

De weg terug naar La Paz was ook avontuur, met een minibus zijn we weer naar 4000 meter gestegen, over een nieuw weg weliswaar, maar net zo eng. Misschien wel enger, want onze chauffeur had volgens mij zijn rijbewijs gekocht....en volgens mij was hij al heel lang aan het werk, of misschien wel dronken? Vaak reed hij op de verkeerde helft van de weg en pas op het allerlaatste moment met tegemoet komend verkeer, naar de andere kant. Het was zelfs zo erg, dat we hem in slaap zagen vallen!! Natuurlijk wij allemaal hard schreeuwen en hem maar constant vragen stellen over wat me maar konden bedenken en in het spaans konden zeggen. Ik heb een aantal schietgebedjes gedaan....er zaten ook een aantal bolivianen in de bus, maar die sliepen overal gewoon doorheen, zulk rijgedrag is hier natuurlijk gewoon normaal, haha.

Nu ben ik dus weer in La Paz en omdat het zo´n fijne stad is en ik nog lang niet alles had gezien, heb ik er nog een dagje aan vastgeplakt. Morgen ga ik naar Lake Titicaca met een Engels stel wat ik tijdens de trip door de zoutvlakte heb ontmoet. Camilla ga ik zeker ook nog ontmoeten, de Amerikaanse gaat terug naar volgens haar, het beste land van de wereld, tja Amerika dus.

Ik heb het gevoel dat ik heel veel ben vergeten op te schrijven, maar dat komt dan later nog wel!

Hasta pronto!